En toen zwaaide Hare Majesteit

 Als je werkte in het centrum van Den Haag, werd je veel ingezet bij verschillende evenementen. Of dat nou ging om een demonstratie van studenten of om een optocht van slenterende feministische BOM-moeders tegen het gebruik van haarlak door fotomodellen. De inzet van de hoeveelheid politiepersoneel werd altijd ruim vooraf bekend gemaakt. Uiteraard werd de hoeveelheid personeel bepaald aan de hand van de te verwachten problemen. Bij een demonstratie van studenten werd het “gewone” personeel vooral aan het begin van het evenement ingezet, toen de gemoederen nog niet zo verhit waren. Naarmate de demonstratie vorderde en de stemming grimmiger werd, kwam bij een dergelijke demonstratie de Mobiele Eenheid als een duveltje uit een doosje tevoorschijn. De platte petten, zoals het “gewone” politiepersoneel ook wel wordt genoemd, trok zich dan terug en werd vooral ingezet in de omgeving, zodat de normale mensen niet bij de demonstratie betrokken raakten.

Nadat ik mijn felbegeerde politiediploma, waar ik een jaar hard voor had gestudeerd, had ontvangen, werd ik als net beginnend, koninklijk huis gezind politieman na mijn stagebureau dus in het centrum van Den Haag te werk gesteld. Reikhalzend keek ik uit naar mijn eerste Koninginnedag als politieman. Er was in het centrum rond deze dag niet alleen kermis, altijd leuk om daar te worden ingezet, maar Hare Majesteit kwam naar Den Haag. Misschien zou ik haar wel van dichtbij zien. En stel je voor dat zij mij zou aankijken, je weet het maar nooit. Uiteraard zouden de prinsjes er ook bij zijn, dan was de kans op een leuk moment om te lachen altijd aanwezig.

Toen het draaiboek uitkwam voor betreffende Koninginnedag en ik zag op welke plek ik was ingedeeld, was ik ook heel erg blij. Ik stond namelijk bij het oude stadhuis van Den Haag aan de Groenmarkt. U weet wel, bij dat oude stadhuis waar Alex zijn kinderen heeft in geschreven. Hare Majesteit zou daar namelijk stoppen om een koppie koffie te drinken en misschien wel om iets sanitairs te doen. Op betreffende 30^e april stond ik dus, schoenen extra gepoetst, overhemd super glad gestreken en zelfs mijn witte handschoenen in het stijfsel, in mijn mooiste politiepak, zo trots als een aap met zeven van die lange dingen, op mijn plek, en niemand kon mij daar weg krijgen. Uiteraard is het de bedoeling dat wij, als beveiligers van de route, het publiek in de gaten houden. Er mochten natuurlijk geen gekke dingen gebeuren. Geen asbakken of verf naar de majesteit gooien, dat was er niet bij. De zon scheen en iedereen was gezellig. Er was een echt feest in het centrum. Door het mooie weer was de sfeer extra goed.

Uiteindelijk kreeg ik door mijn portofoon te horen dat de stoet er aan kwam. Het kon nog slechts één a twee minuten duren. Direct zei ik dat tegen het vlaggetjes zwaaiende publiek. Toen de stoet er dan ook aankwam, begon iedereen lang zal te leven te zingen. Bijna wilde ik uit volle borst mee gaan zingen. Als professional kun je dat natuurlijk niet maken, ik kon me dan ook net inhouden. Recht voor mijn neus, op nog geen twee meter afstand, stapte Hare majesteit uit haar auto. Vriendelijk zwaaide zij naar iedereen en toen gebeurde het. Zij keek mijn kant op en zwaaide, uiteraard naar mij. Dat is in ieder geval iets wat ik jaren heb geloofd en vol trots tegen iedereen heb verteld. De dag dat Hare Majesteit naar mij zwaaide.

Onlangs las ik een verhaal van één van mijn andere helden, Johan Cruijff.

Hij verteld een verhaal over hoe bijzonder het is om een hand van Hare Majesteit te krijgen. Ook vertelde hij dat er waarschijnlijk meer mensen een hand van Hare Majesteit hebben gekregen dan van zijn buurvrouw. Over bijzonder gesproken. Naar hoeveel mensen heeft Hare Majesteit gezwaaid??

Toen ik dat verhaal las, is mijn ballon geklapt. Inderdaad, Hare Majesteit heeft, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, naar meer mensen gezwaaid dan mijn buurvrouw heeft gedaan. Misschien wel helemaal niet naar mij.

Het idee was mooi voor zolang het duurde.