De weg naar Hamelen uuhhhhh

Ik heb u al eerder verteld dat de studenten van de 1205B die ik begeleid jonger zijn dan mijn eigen zoon. De serie uit het begin van de jaren zeventig:”Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen” kennen zij dus niet. Die serie is uit een tijd dat ik van mijn ouders eindelijk iets later naar bed mocht, in plaats van 19.00 uur mocht ik om 20.00 uur naar bed. De meeste van mijn studenten waren zelfs nog niet eens geboren.

Nu gebeurde het dat ik met één van mijn studenten die inderdaad nog niet geboren was in de tijd van “Hamelen”, surveilleerde in Rotterdam Zuid. Eén van de volksbuurten die Rotterdam rijk is. Toen wij een man zagen die met een papier in zijn hand naar ons zwaaide, hadden wij echt het idee dat hij niet alleen maar zwaaide, maar duidelijk meer van ons wilde weten. Op het papier stond in een wat onduidelijk handschrift Bleiswijk. De man sprak geen Nederlands. De weg werd dus in het Engels uitgelegd. Terwijl mijn student in zijn beste Engels, klinkend als Ambtenaar Ogterop Deux, de man vertelde hoe hij vanuit Rotterdam Zuid naar Bleiswijk kwam, zag ik achter de man een mij bekende vrouw van ongeveer zestig jaar uit een auto stapte. Een moment dacht ik aan Ludmilla van de Eiken.

Deze vrouw en ik hebben, in de twintig jaar dat wij elkaar kennen, een goede band opgebouwd en hebben in sommige situaties slechts een blik nodig om elkaar te begrijpen. Zij had kennelijk direct door dat de jonge collega, in haar ogen mogelijk een soort van Barendje Stip, die naast mij zat en waar zij mij nog niet eerder mee had gezien een student was die nog niet zolang in dienst is. Nadat mijn collega net was bij gekomen van het, in zijn beste Engels de weg uitleggen aan de man van Poolse afkomst, die zelf net zo goed Engels sprak als de eerste beste politicus, vroeg de vrouw direct of zij ook iets mocht vragen. Mijn collega, zo behulpzaam als hij is, zei uiteraard dat dat geen probleem was. Ik hoorde dat vrouw vroeg:”kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen meneer.”

Deze zin is voor de volgers van de in de jaren zeventig populaire serie niet onbekend, maar mijn collega was in de jaren zeventig nog niet geboren. Mijn collega keek mij dan ook aan met een blik die Martin Brosius in zijn rol als Aernout Koffij niet zou misstaan. Net voordat hij het adres Hamelen in de routeplanner wilde gaan invoeren heb ik hem onderbroken en verteld hoe het in elkaar zat en dat de vrouw een grapje maakte.

U begrijpt dat we er nog wel even om hebben gelachen.

Voor de lezers die het ook niet helemaal kunnen volgen, de cursief gescchreven namen zijn personags uit de serie of leden van de cast.