Zoals u wellicht weet zijn de diensten van een politiemens niet altijd even leuk. Er wordt veel gelachen, maar er zijn ook diensten dat er zeer ernstige dingen gebeuren die je niet in je koude kleren gaan zitten. Van die gebeurtenissen die je je hele leven niet meer vergeet en die tot in de kleinste details in je geheugen gegrift staan. Dit verhaal gaat over één van die gebeurtenissen.
Tijdens mijn werk in de regeringsstad Den Haag was het gebruikelijk dat je ongeveer de helft van je diensten ingedeeld was bij het “postendetachement”. De collega’s die hun dienst daar deden, hadden die dag tot taak om ambassades en andere politiek gevoelige objecten te bewaken. De taak was destijds een puur observerende taak, als er daadwerkelijk iets gebeurde, moest je dit doorgeven en bleef je vooral in je gepantserde voertuig zitten. Er kwam een andere auto met twee collega’s om te kijken wat er aan de hand was. Op het Buitenhof was een buitenpost. Dit betekende dat er geen voertuig stond waar je in kon zitten, maar dat je gewoon op de voetjes stond.
Op deze bijzonder warme zomerse dag had ik op enig moment in de middaguren de buitenpost op het Buitenhof. Door het warme weer in combinatie met de vakantieperiode was het zelfs op het Buitenhof bijzonder druk. Er reden veel auto’s en andere voertuigen over het plein. In één van de hoeken stond ik, op dat moment nog lekker uit de drukte en lekker in de schaduw. Op een bepaald moment hoorde van rechts een ijzingwekkende gil. Direct rende ik de kant op waar deze gil vandaag kwam. Ik zag op de hoek van het Buitenhof en de Gravenstraat een tram stil staan, waar, bij de voorzijde van de tram, al veel mensen stonden. Me bewust van het feit ik mijn post had verlaten, liep ik toch door. Toen ik door de mensenmassa heen was, zag ik ter hoogte van de voorwielen van de tram het bovenlichaam van een ongeveer 70-jarige vrouw. Op dat moment realiseerde ik mij nog niet dat ik inderdaad alleen het bovenlichaam zag. Omdat ik dacht dat de vrouw tegen de tram gevallen was, ging ik direct naast haar op de grond zitten. Toen ik op de grond zat en de vrouw aansprak, vroeg zij nog of er iets gebeurd was. Op het moment dat ik antwoordde dat zij gevallen was, zag ik dat de tram met de metalen wielen over haar benen heen was gereden, ter hoogte van haar dijbenen. Met spoed vroeg ik de ambulance en de brandweer ter plaatse en vertelde tegen de meldkamer wat er was gebeurd. Om mij heen werd het steeds drukker, het leek wel of al het winkelende publiek uit het centrum van Den Haag naar het Buitenhof was gekomen. Gelukkig was er snel extra politiepersoneel ter plaatse die direct kon beginnen met het opstand houden van de nieuwsgierigen.
Toen de brandweer en ambulancedienst aankwamen raakte de mevrouw in een shock. Terwijl het personeel van de ambulance begon met de behandeling van de mevrouw, begon het brandweerpersoneel met het omhoog brengen van de tram. Dit gebeurde met een heel erg groot en sterk luchtkussen. Toen de tram hoog genoeg was, kon het bovenlichaam van de vrouw op de brancard worden gelegd. Toen de broeder van de ambulance vroeg of ik een van de benen van de vrouw wilde aangeven en ik zag dat een klein stukje van de panty van de vrouw nog niet kapot was, waardoor één been achter haar lichaam aansleepte, werd het mij even teveel. Gelukkig zag één van mijn collega’s dit en kwam hij naar mij toe. Hij is het ambulancepersoneel gaan helpen. Ik ben mij toen bezig gaan houden met het op afstand houden van het personeel.
Toen één van de omstanders erg opdringerig werd, heb ik hem enkele malen gevraagd achteruit te gaan. In deze tijd, dat mobieltjes en digitale camera’s nog niet bestonden, wilde deze man met een zeer grote camera nog even wat foto’s maken. Dit ging mij in dit geval toch echt een beetje te ver. Ik heb nog één keer gevraagd of de man uit zichzelf achteruit wilde gaan, waarna ik hem met “zachte hand” achteruit heb gezet.
De ambassade heeft enkele uren zonder eigen beveiliging gestaan. Alle politie stond iets verderop. Soms zijn er andere prioriteiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten