Kan het nog erger? Ik hoop het niet!

Nu Koninginnedag eraan komt, schieten mij weer een aantal gebeurtenissen rondom die dag te binnen. Ze zijn niet allemaal leuk, er zijn ook verschrikkelijke dingen bij die ik nooit zal vergeten. Eén van deze gebeurtenissen deel ik vandaag met mijn volgers.

Er komt een moment bij de politie dat je de woorden uitspreekt:

“Ik denk dat ik alles al heb meegemaakt.”

De dag dat ik die woorden uitsprak zal ik nooit meer vergeten.

Het was een paar dagen voor Koninginnedag en ik surveilleerde met Rob. Rob is een collega die lange tijd bij de verkeerspolitie heeft gewerkt en had besloten om weer “in het district” te gaan werken. Omdat het met meldingen behoorlijk rustig was, en we nog niet veel meldingen hadden gekregen, zaten we in een aangenaam gesprek. We hadden het over de dingen die we allemaal al hadden meegemaakt. De eerste dingen die je dan te binnen schieten zijn vaak ook de meest gruwelijke en aangrijpende ervaringen.

Er zijn meerdere collega’s die hun ervaringen, ook op dit gebied, al in verhalen en boeken hebben gedeeld, en daar staan meerdere aangrijpende ervaringen tussen.

Nadat we enkele van deze verhalen, en uiteraard ook leuke gebeurtenissen, hadden gedeeld, sprak ik de voor mij onvergetelijke woorden uit:”Ik denk dat ik alles al heb meegemaakt. Gelukkig nog niets ernstigs met kinderen.” Had ik het maar nooit gezegd, denk ik regelmatig.

Dat jaar werd Koninginnedag op 29 april gevierd, 30 april was namelijk op zondag. Het was een echte Koninginnedag, de zon scheen en het was denk ik zo’n 25 graden. De mensen waren gezellig en er waren nog geen onregelmatigheden gebeurd.

Op deze Koninginnedag kregen wij van de politiemeldkamer de opdracht te gaan naar de ----straat, waar een aanrijding met letsel was gebeurd. Samen met een andere eenheid gingen wij zo snel mogelijk naar de genoemde straat. Toen wij aankwamen zag ik gelijk onze andere eenheid al staan. Het eerste wat mij opviel was een kinderschoentje dat onder dat surveillancevoertuig lag. De schrik sloeg mij om het hart en de moed zakte mij direct in de schoenen. Ik dacht gelijk terug aan de enige dagen eerder door mij uitgesproken woorden. Omdat het van dat mooie weer was en op de plaatselijke braderieën veel mensen waren, waren er heel veel mensen die stonden te kijken. Voor het surveillancevoertuig zag ik een auto staan van een bekend Duits merk, waar een kind voor lag van ongeveer 10 jaar. De collega’s waren al druk bezig om eerste hulp te bieden aan dit kind. Naast de auto stond een jongeman van begin twintig, de bestuurder van de auto bleek later. Je kon zien en ruiken dat hij al feest had gevierd. Het personeel van de inmiddels ter plaatse gekomen ambulance ontfermde zich direct over het slachtoffer, waarna de collega’s de bestuurder meenamen naar het politiebureau. Omdat de aanrijding nagenoeg voor de woning van het slachtoffertje had plaats gevonden, was de familie al snel ter plaatse. Gelukkig kwamen er nog meer collega’s, zodat het publiek op afstand gehouden en de familie opgevangen kon worden. Toen ik de ambulance instapte om voor de moeder van het slachtoffertje te informeren hoe het ging, zei de broeder dat ze met spoed naar het ziekenhuis zouden gaan. Even later ben ik ben met de moeder naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen werd al snel duidelijk dat haar zoontje het niet had gehaald.

In het kader van slachtoffer opvang zijn wij nog enige tijd bij de moeder in ziekenhuis gebleven, waarna wij haar naar huis hebben gebracht.

Later die avond op het politiebureau knakte ik. Ik heb eerst mijn vrouw gebeld, waarna ik met een glas water en een collega van het BedrijfsOpvangTeam in gesprek ben gegaan. 

Toen die avond mijn dienst erop zat, heb ik één van mijn vrienden, die zijn verjaardag vierde, nog gefeliciteerd, maar heb geen feest gevierd.

Koninginnedag heeft voor mij sinds die tijd niet meer dezelfde betekenis. De komende Koninginnedag ben ik weer aan het werk. Nu bij de braderie in Oud Charlois. De laatste keer dat ik bij een Koninginnedag op die braderie aan het werk was, was in 2009. Op die dag besloot er iemand met zijn auto op de bus af te rijden in Apeldoorn. Ook die dag was voor veel mensen een drama.

Als mijn studenten aan mij vragen wat ik allemaal al heb meegemaakt, is dit wel een van de dingen die ik vertel. Ik zeg er ook altijd bij dat ook ik waarschijnlijk nog niet alles heb meegemaakt. Als zij mijn verhalen aanhoren kunnen ze dat bijna niet geloven. Na dit verhaal vallen zij nogal eens stil en realiseren zij zich vaak dat het werk van een hulpverlener soms verschrikkelijk kan zijn. Daarom vertel ik meestal direct hierna een leuker verhaal. Ik laat hun ook weten dat zij heel erge dingen zullen gaan meemaken, en dat zij zich op het ergste wat zij kunnen bedenken niet kunnen voorbereiden.