De cowboys deel 2: het reetje

Mijn vorige verhaal ging over hoe wij bij politie soms dieren moeten vangen. Het vangen van een koe en een kudde schapen zijn natuurlijk slechts voorbeelden. Enige tijd geleden heb ik ook al geschreven over mijn ervaring met een “kattenvrouwtje”. Sinds enige tijd hebben we bij de politie ook de afdeling dierenpolitie. Zij doen vooral veel meldingen met betrekking tot verwaarloosde dieren. We worden ook nogal eens opgeroepen als het gaat over aangereden dieren. Een van deze meldingen wil ik met u delen.

In de tijd dat ik bij de gemeentepolitie Spijkenisse werkte, hebben we nog samengewerkt met de landgroep Bernisse/Rozenburg van de Rijkspolitie. Als echte stadsjongen was het platte land voor mij wel even wennen. Ik was al overgestapt van de grote stad Den Haag naar de kleinere gemeente Spijkenisse, dan ook nog werken in de polder Bernisse was een schok, waarvoor ik wel enige tijd nodig heb gehad om van bij te komen. Bij deze omgeving hoorde dus ook een bepaald soort meldingen.
We hadden net de auto van de vorige bemanning overgenomen toen ik, samen met Leo van de Rijkspolitie, de melding kreeg dat er langs de weg, tussen Zuidland en Oudenhoorn, een aangereden reetje lag. Omdat wij niet wisten of het dier slechts gewond was of al was overleden reden wij toch een beetje door. Ik vecht liever met een grote vent dan dat ik een dier zie lijden, dus als het reetje slechts gewond was, hadden we een beslissing moeten nemen of wij het uit zijn lijden zouden helpen. Toen we ter plaatse kwamen zagen we het dier tussen wat struiken liggen. Ik moest direct aan Bambi denken, het was een reekalf van ongeveer 40-50 centimeter groot.
Het beestje was ondertussen overleden.
We hebben het reetje in de auto gelegd en zijn naar een poelier gereden. Deze poelier heeft het beest gewogen, waarna werd uitgerekend wat het bij de verkoop van het vlees op zou brengen. Dit bedrag wordt op een rekening gestort, waarna de eigenaar van de auto die door de aanrijding schade heeft op gelopen dit bedrag eventueel als vergoeding kan krijgen.
Omdat ik dit nog niet eerder had meegemaakt en eigenlijk wel eens wilde weten hoe wild, en dus met name reevlees, zou smaken, vroeg ik aan de poelier of hij misschien nog wat biefstukjes had liggen. Nadat ik de twee biefstukjes had betaald zijn wij onze weg vervolgd.
Toen ik thuis kwam was mijn vrouw naar haar werk. Tegen mijn toen 8-jarige zoon zei ik dat ik een lekker stukje vlees had. Uiteraard wilde hij weten wat voor vlees dat dan wel niet was. Ik zei dat hij eerst maar moest proeven, want zo’n stukje vlees had hij nog nooit gegeten. Omdat ik zelf ook nog niet wist hoe het zou smaken heb ik voor de zekerheid maar extra veel aardappeltjes gebakken, als hij het vlees niet lekker zou vinden, zou hij in ieder geval nog aardappels met groente eten.
Ik zei tegen mijn zoon dat ik na het eten zou vertellen wat voor bijzonder stukje vlees hij had gegeten.
Na het eten zei hij dat hij het wel lekker had gevonden, maar hij wilde ook gelijk weten wat voor bijzonder stuk vlees hij dan had gegeten.

Ik vroeg hem alleen maar: ” Ken je Bambi nog?”

Het duurde slechts een seconde of vijf, waarna hij behoorlijk kwaad werd en vroeg of ik wel helemaal bij mijn verstand was. Bambi kon je toch niet opeten. Uit nijd heeft hij zijn toetje niet opgegeten en heeft de hele avond bijna niets meer tegen me gezegd. Toen ik hem instopte en zei dat ik van hem hou, zei hij: ” Papa ik ook van jou.”