Er is van alles te doen op een dag

 Komen we op een gewone doordeweekse dag in dienst, krijgen we eerst te horen dat we administratie gaan doen. We gaan werken aan één van de portfolio-opdrachten, het schrijven van een surveillanceplan. We kiezen allemaal een gebied uit waar we willen gaan surveilleren. We zijn met zes studenten, dus we nemen drie winkelcentra in district Zuid van de Eenheid Rotterdam. We hebben al genoeg voetsurveillance gedaan in de verschillende gebieden en zijn dus al op de hoogte van de problemen die er in deze winkelcentra spelen. Het betreft vooral overlast van jeugd, maar ook fietsen op het trottoir, in het winkelcentrum dus, en winkeldiefstal zijn veel voorkomende problemen. Gelukkig is in alle winkelcentrums personeel van beveiligingsmaatschappijen werkzaam. Dus op de winkeldiefstal wordt al gelet.

Nadat we nog contact op hebben genomen met de wijkagenten, hebben we de surveillanceplannen, die we op de politieacademie ook al hebben geschreven voor de lunch al af. We hebben het op de academie wel net weer iets anders geleerd dan in de praktijk wordt gedaan, maar dat zijn we al gewend. Onze praktijkbegeleider zegt altijd: “Het is niet fout, maar het is anders”.

Nadat we gegeten hebben gaan we uiteraard ook nog de straat op. We zouden ondertussen geen hele dag meer binnen kunnen zitten. Samen met onze begeleider gaan we in een herkenbaar voertuig surveilleren. De motor van de auto is nog niet warm als we een melding horen dat er in een industriegebied langs de snelweg een gaslekkage is. Er is een vrachtauto tegen een aan afsluiter gereden en deze afsluiter is afgebroken en sluit dus niet meer af. Ter plaatse zien we inderdaad een vrachtauto op de hoek van een straat staan. We zien dat de achterkant van de vrachtauto inderdaad boven een afsluiter staat en we horen inderdaad heel hard gesis, alsof de vrachtauto op de staart van een anaconda van een meter of tien staat. Samen met collega’s van de noodhulp  sluiten we direct de straat af. Wel vervelend voor de McDonalds, de ingang van zijn drive-thru zit binnen het afgezette gebied. Dan maar even geen BigMac. In verband met ontploffingsgevaar is het weghalen van de vrachtauto nog wel even een klus. Het is niet nodig de snelweg af te zetten. Gelukkig maar want voor je het weet staat de “ruit van Rotterdam” helemaal vast. Door goed samenwerken van de verschillende hulpdiensten, is na goed twee uur alles geregeld en is de afsluiter weer dicht.

We stappen in de auto om op het bureau een bakkie koffie te gaan drinken. Als we net wegrijden horen we de meldkamer vragen of er een auto in de buurt is van het ....plein voor een reanimatie. We zijn inderdaad niet ver weg, daar gaan we weer. Nu met toestemming om met zwaailicht en sirene te rijden. We komen gelijk aan met de ambulance. Opnieuw zien we een staaltje van goed samenwerken van de hulpdiensten. Als de brandweer ter plaatse komt, die wordt bij een reanimatie ook standaard gestuurd, leggen we het slachtoffer net op de brandcard. Onze begeleider vraagt aan de chauffeur van de tweede ambulance of hij het slachtoffer met een spoedtransport wil gaan vervoeren. Dat is inderdaad het geval. Er wordt snel overleg geplaagd met de collega’s van de noodhulp en er wordt besloten dat wij naar een grote kruising in de buurt gaan om deze alvast af te zetten. De bestuurders die moeten wachten, ook al staat hun verkeerslicht op groen, beginnen al heel snel ongeduldig te worden. Net op het moment dat wij uitleggen wat er aan de hand is, komt de ambulance met grote snelheid over de kruising. Je kan aan de ongeduldige bestuurders zien dat zij begrijpen dat alle kruisingen tot aan het ziekenhuis worden afgezet en dat zij dat ook graag zouden zien gebeuren als een familielid van hun in deze ambulance zou hebben gelegen.

Nu geven we door aan de meldkamer dat we echt naar het bureau gaan. Onze dag zit er weer op.

Wat begon als een dag met administratie, is toch nog een dag hard werken geworden met veel ingrijpende ervaringen.