Mijn eerste keer

Het is al weer meer dan dertig jaar geleden dat ik aan de politieopleiding begon die mij in één jaar zou klaar stomen om in de straten van Den Haag te zorgen voor de daadwerkelijke handhaving van de rechtsorde en het verlenen van hulp aan hen die deze behoeven. Dit is namelijk volgens de Politiewet de taak van de politie. In die tijd was de politieschool van de gemeentepolitie Den Haag gevestigd aan de Vissershavenweg in Scheveningen. Vanuit het klaslokaal had ik een prachtig uitzicht op de haven van Scheveningen.

Na ongeveer zes maanden werden we als klas meegenomen naar het hoofdbureau van politie, daar was namelijk het kledingmagazijn gevestigd. Er werd ons allemaal een uniform aangemeten en uiteraard waren we allemaal zo trots als de spreekwoordelijke aap met zeven lullen. De eerste periode was het ons verboden om in uniform op straat te zijn. We hadden namelijk nog geen enkele bevoegdheid. In mijn klas zaten echter maar drie personen die opgegroeid waren in Den Haag, ondergetekende was één van deze drie. Geen van ons drieën was opgegroeid in een “nette” buurt en voordat wij de opleiding in gingen, waren wij wat genoemd werd “boefjes”. Wij wilden dus echt wel eens weten hoe mensen zouden reageren, als wij in onze nieuwe uniformen op straat liepen.

Het duurde dus geen twee weken voordat wij besloten om tijdens de middagpauze eens lekker in de zon te gaan lopen. Stoer en vol vertrouwen gingen wij op weg in ons uniform dat nog rook naar het kledingmagazijn. Nadat wij een paar keer een hoek om waren gelopen, zagen wij enkele meters voor ons een groepje jongeren staan. Aangezien wij al enige maanden zelfverdediginglessen hadden gevolgd en in ons politie-uniform liepen, waren wij ook helemaal niet van plan om om te keren en weg te lopen toen er vanuit de groep jongeren woorden werden geroepen die men zelfs toen al als beledigend aangemerkt zou hebben. Na snel en kort overleg besloten wij om maar direct de eerste hoek om te gaan en een straat in te lopen zodat wij zo nonchalant mogelijk van de groep weg konden komen. Wat wij echter niet wisten was dat deze straat, toen bekend als de Ducdalfstraat, de vorm had van een magneet. Nadat wij dus nog twee hoekjes waren omgelopen, liepen wij weer recht op de groep jongeren af. Nadat wij de jongeren rustig maar toch wel enigszins gespannen waren gepasseerd, zijn wij maar snel naar school terug gelopen. De woorden die nog werden geroepen en de gelukkig mis gegooide appels hebben we toen maar voor lief genomen.

We hebben wel besloten om na deze gebeurtenis nog maar even te wachten om in uniform de straat op te gaan. Of deze jongeren die toen van mijn leeftijd waren, en dus nu nog steeds van mijn leeftijd zijn, nu in de Windasstraat in Scheveningen wonen weet ik niet. Misschien is het wel de vader of de schoonvader van een hoogblonde dame die pas een baby heeft gekregen, ook bekend staat als Barbie, en is getrouwd met een getatoeëerde breed gevormde man uit de Windasstraat in Scheveningen. Gelukkig hebben de studenten van nu wel alle bevoegdheden en zullen wel optreden. Ik leer het ze in ieder geval.