Mijn kerstmoment

Mijn kerstmoment.

Net twee maanden van de politieopleiding werkte ik in de schilderswijk van Den Haag. Het was net na de kerst op een zeer koude decembermiddag, er lag sneeuw in de straten en er werd zelfs als gesproken over een Elfstedentocht, toen er een man het politiebureau binnenkwam lopen. Hij stelde zich voor als de kapelaan van de gevangenis in Scheveningen. Na de man een kop koffie te hebben ingeschonken, vroeg ik hem wat ik voor hem kon doen.

Hij vertelde dat in de gevangenis een gedetineerde zat die bij hem zijn zorgen had uitgesproken. De vriendin van de gedetineerde was niet komen opdagen  bij het bezoekuur. Nu was zij wel vaker niet gekomen maar, dan had zij later op de dag gebeld en verteld waarom zij niet was gekomen, dat had zij nu niet gedaan. De vriendin van de gedetineerde was een verslaafde die harddrugs gebruikte. De gedetineerde had bij hem aangegeven dat hij bang was zijn vriendin zichzelf iets had aangedaan. Zij had tijdens een eerder bezoekuur namelijk al eens aangegeven dat zij heel erg tegen de naderende kerstdagen opzag. De gedetineerde vertelde ook dat zijn tweejarige dochter nog bij zijn vriendin woonde. Zijn zorgen gingen uiteraard ook naar zijn dochtertje. De kapelaan was zelf al bij de woning van vriendin aan de deur gegaan, maar er was op zijn aanbellen niet open gedaan. Nu was hij naar het politiebureau gekomen om bij ons hulp te vragen. Samen met een wijkagent ben ik met de kapelaan naar de woning van de vriendin gegaan.

Ook op ons aanbellen werd niet open gedaan. Na een aantal maal tegen de deur te hebben geschopt werd er nog steeds niet open gedaan, waarop wij besloten om een ruitje van de deur open te breken om onszelf op die manier toegang tot te woning te verschaffen. Binnen gekomen zagen wij de woonkamer diverse attributen liggen die op het gebruik van harddrugs wezen. De temperatuur in de gehele woning was rond het vriespunt. In een tweede kamertje lag de gehele vloer vol met vuile kleding. In de keuken was geen plekje meer te vinden waar een schoon bord zou kunnen staan. Op de vuile vaat kropen zelfs al maden. In de slaapkamer wachtte ons de ergste verrassing. In een ledikant, naast het open raam stond een klein kind van ongeveer twee jaar. Het met urine doordrenkte matras lag vol met ontlasting. Dit was duidelijk van meerdere dagen. Het kindje had kennelijk al zoveel gehuild in de afgelopen dagen dat het niet meer kon huilen. Snel hebben we nog wat schone kinderkleding en een luier gezocht, waarna we het kind hebben aangekleed en snel mee hebben genomen naar het politiebureau.

In het politiebureau ben ik met het kindje op schoot bij een kachel gaan zitten en heb het een boterham met jam gegeven. Ik heb nog nooit een kind zulke grote happen van een boterham zien nemen. We hebben wat melk warm gemaakt en ook dit aan het kind gegeven. Na enkele telefoontjes had de wijkagent een kindertehuis gevonden waar wij het kind naar toe konden brengen.

Nadat we met het gehele aanwezige team zijn gaan zoeken naar de moeder, werd zij een dag later aangetroffen in een ons bekend gebruikerspand.

Enkele dagen later spraken wij met de familie van de gedetineerde. Deze familieleden waren  bij hun nichtje op bezoek geweest en vertelden ons dat zij het meisje nog niet eerder zo vrolijk hadden gezien. Het meisje was met andere kinderen aan het spelen en lachte tijdens het spelen. De familie heeft de moeder van het meisje meegenomen naar het tehuis, waar zij hebben besloten het meisje niet meer aan de moeder mee te geven en voorlopig in het tehuis te laten.